10.Sınıf Osmanlı Türkçesi 1.Dönem 2.Yazılı (Klasik)

Osmanlı Türkçesi, Türklerin yüzyıllar boyunca geliştirdikleri özgün bir dildir. Bu dilde Türkçenin yanı sıra, İslam medeniyetinin bir parçası olan Arapça ve Farsça dillerinden de kelimeler kullanılmıştır.

Osmanlı Devleti, 13. yüzyılda kurulmuş ve yedi asır boyunca varlığını sürdürmüştür. Bu süre boyunca Osmanlı Devleti, Anadolu, Balkanlar, Orta Doğu ve Kuzey Afrika gibi geniş bir coğrafyayı kapsayan bir imparatorluk hâline gelmiştir. Osmanlı Türkçesi, bu imparatorluğun resmi dili olarak kullanılmıştır.

Her iki dil de Türkçenin tarihî devirlerindendir. Bu nedenle, aralarında birçok ortak nokta vardır. Ancak, Osmanlı Türkçesi döneminde Türkçeye Arapça ve Farsça dillerinden çok sayıda kelime girmiştir. Bu durum, günümüz Türkçesi ile Osmanlı Türkçesi arasında bazı farklılıklara yol açmıştır.

Osmanlı Türkçesi, günümüz Türkçesinin temelini oluşturan bir dildir. Bu dili bilmek, günümüz Türkçesindeki birçok kelime ve ifadenin kökenini anlamamızı sağlar. Bu da, günümüz Türkçesini daha iyi öğrenmemize yardımcı olur.

Vav okutucusu, kelimenin ilk hecesinde kullanılmaz. Diğer hecelerde, genellikle hece kapalı ise terk edilir; hece açık ise kullanılır.

Ye okutucusu, kelimenin ilk hecesinde kullanılmaz. Diğer hecelerde, genellikle hece kapalı ise terk edilir; hece açık ise kullanılır.

Osmanlı Türkçesi alfabesi, Arap alfabesine dayanan ve Fars alfabesinden eklemeler yapılarak oluşturulmuş bir alfabedir. Bu alfabede 34 harf vardır.

Osmanlı Türkçesi alfabesindeki harflerin bitişik yazılışları, harflerin şekillerine ve ses değerlerine göre belirlenir.

Osmanlı Türkçesinde saat, kelimelerle de yazılabilir. Kelimeler ile yazılan saatlerde, saat önce, dakika sonra yazılır. Örnek: * on ikiyi çeyrek geçe * bir buçuk * yirmiyi geçe

Elif okutucusu, kendinden önceki harfi “A” sesiyle okur. Örneğin: * آت kelimesinde “at” kelimesindeki “a” sesi “elif okutucusu” ile gösterilir. * آق kelimesinde “ak” kelimesindeki “a” sesi “elif okutucusu” ile gösterilir.

Ye okutucusu, kendinden önceki harfi “ı”, “i” seslerinden biriyle okur. Örneğin: * ايكي kelimesinde “iki” kelimesindeki “i” sesi “ye okutucusu” ile gösterilir. * سيوري kelimesinde “suri” kelimesindeki “i” sesi “ye okutucusu” ile gösterilir.

Nef harfi, Türkçeye mahsus bir sesin işaretidir. Ses karşılığı, genizden söylenen bir “n”dir. Bu ses, Türkçenin bazı kelimelerinde ve eklerinde bulunur. Örneğin: * آڭالمه kelimesinde “anlama” kelimesindeki “n” sesi “nef harfi” ile gösterilir. * گورز kelimesinde “gürz” kelimesindeki “n” sesi “nef harfi” ile gösterilir.

Osmanlı Türkçesinde, bazı ünsüzlerin (d, g, ğ, h, k, s, t) kalın ve ince karşılıkları vardır. Bu kural gereği, kelime içinde “Tı (d-t), sad, gayın (g-ğ), kaf, hı” harfleri kalın ünlülerle ve “te, dal, sin, kef, gef (g-ğ), he” harfleri ince ünlülerle bir arada bulunur.

Osmanlı Türkçesinde yapım ve çekim ekleri, kelimenin sonuna yazılır. Eklerin yazımı, günümüzdeki Türkçeyle benzerlik gösterir.

Arapça ve Farsça kökenli kelimelerde, ünlüler genellikle kendi dillerindeki karşılığıyla okunur. Ancak, bazı durumlarda ses değişimleri olabilir. Bu ses değişimlerinden biri de ünlü uyumudur. Arapça ve Farsça dillerinde, kelime içinde ünlüler uyum gösterir. Yani, bir kelimede kalın bir ünlü varsa, diğer ünlüler de kalın olur. İnce bir ünlü varsa, diğer ünlüler de ince olur. Bu kurala göre, yukarıdaki cümlelerden doğru olanların başındaki harfler “D”, yanlış olanların başındaki harfler “Y” olmalıdır.